Collega Natalie was voor de begeleiding van het WJK snowboard freestyle in Nieuw-Zeeland. In haar blog lees je verder over haar avonturen, hoe een dag als fysiotherapeut eruit ziet en hoe de atleten gepresteerd hebben.
Reis
Samen met coach Andrea, onze vier meiden (Demi, Katja, Romy & Sam) en Sam (aka ‘Sam grande’ om beide Sam’en iets makkelijker uit elkaar te houden) reisde ik af naar Nieuw-Zeeland. Je bent niet zomaar aan de andere kant van de wereld en na uren vliegen, hangen op vliegveldbankjes, wat struinen door de winkels en spelletjes spelen, landden we dan toch eindelijk na 40 uur op Nieuw-Zeelandse bodem. Nog een laatste douanecheck en we zouden richting de huisjes kunnen rijden. Dit moest nog even op zich wachten toen ik door de douane als misdadiger werd bestempeld. Ik werd meegenomen omdat ik een verdachte banaan het land binnen dacht te smokkelen. Deze bleek ik te moeten afkopen voor 400NZD. Een hele dure banaan verder stapte we dan eindelijk in onze twee 4×4 voertuigen en reden af naar Wanaka, waar we deze periode zouden verblijven. Het was best even wennen zo aan de rechterkant in de auto links te moeten rijden, dit werd mij vooral duidelijk toen ik meermaals de ruitenwissers in plaats van het knipperlicht aandeed. Inmiddels had onze Finse coach Pekka zich ook bij ons gevoegd en gingen we na een lange reis graag naar bed.
Aangezien er in Europa nog niet genoeg sneeuw ligt om goed te kunnen trainen, voegde later Niek van der Velden zich ook nog bij de groep om in Nieuw-Zeeland te werken aan een goede basis voor het komende seizoen.
Trainingsdagen
De dagen die volgende zouden vooral in het teken staan van training. Ook al hebben we een paar mooie indoorskihallen in Nederland, sneeuw hebben we niet en het is ook wel fijn om even aan de jetleg te kunnen wennen voor het WJK zou beginnen. Gedurende het WJK zouden de Nederlandse freestyle snowboarders uitkomen op de onderdelen slope style en big air. Bij de slope style moeten de snowboarders allerlei trucs doen over een course bestaande uit rails, schansen en andere obstakels en bij de big air is dit over één enorme schans. De jury beoordeelt de trucs op stijl, controle en originaliteit.
De trainingsdagen zagen er allemaal een beetje hetzelfde uit. Na een goed ontbijt en alle snowboards ingeladen te hebben vertrokken we vaak al vroeg richting Cardrona. Dit skigebied lag zo’n 40 min. rijden bij ons vandaan. Hiervoor kwamen onze 4×4’s wel goed van pas, aangezien de weg ernaartoe over modderig en onverhard terrein ging. Eenmaal boven maakte de snowboarders zich klaar en verzorgde ik de warming-up zodat het lichaam goed geactiveerd en soepel was om een goede training te draaien. Na 2 uur snowboarden hielden we een korte pauze en gingen dan weer verder. Voor mij tijdens de trainingen vooral de taak om alles goed in de gaten te houden en zodra er iemand zou vallen hulp te bieden waar nodig. Natuurlijk hoopte ik dat er niemand ernstige blessures op zou lopen en iedereen fit aan de start van het WJK zou kunnen verschijnen. Middels portofoons hielden de coaches en ik elkaar op de hoogte. Ondertussen probeerde ik ook nog zoveel mogelijk kennis op te doen over de snowboardtermen. Want ja wat is nu een ‘Cab 7’ en de coaches spraken er meermaals over dat er weer iemand op de ‘knuckle’ landde. Inmiddels ben ik helemaal op de hoogte van al deze termen
Na de training reden we vaak nog even langs de supermarkt om inkopen te doen voor het avondeten, want dat moesten we zelf bereidden met elkaar. Nou ik kan zeggen Sam en Niek zijn zeer goede koks! Zo at ik mee met Sam, Niek en coach Pekka, terwijl de meiden met coach Andrea in het andere huisje zaten. Na terugkomst in de huisjes begon in vaak meteen met de fysiobehandelingen. Daarbij checkte ik of er nog bijzonderheden waren en of de atleten fysiek in orde waren. Je weet nooit wat er allemaal kan gebeuren. Door de aard van de sport is er altijd een risico dat er iets misgaat en dan is
het goed als er een fysio in de buurt is die meteen de nodige dingen in gang kan zetten of meegaat naar het ziekenhuis.
Wereldkampioenschappen slope style & big air
Na een week trainen was het dan eindelijk zover, het WJK zou beginnen! Nou ja, eerst nog even de openingsceremonie. Waar veel sporters het een hele eer vinden om de vlag te mogen dragen, is dat in het snowboarden toch iets minder cool en werd onze jongste snowboardster Katja aangewezen als de gelukkige. Na een optocht door Wanaka, vele speeches en twee Haka uitvoeringen konden we dan toch eindelijk beginnen. Het eerste onderdeel wat op de planning stond was de slope style. Na vier oefenruns mochten de snowboarders in twee runs proberen om zoveel mogelijk punten neer te zetten. Vanuit de kwalificatie zouden de beste zes snowboarders uit beide groepen doorgaan naar de finale later in de week. Sam en Romy presteerde het om door te dringen tot in de finales. Demi, Katja en Sam grande zetten ook allemaal helemaal mooie runs neer, maar vielen helaas op de laatste schans waardoor hun puntenaantal een stuk lager uitviel. Uiteindelijk zijn Sam en Romy 6 en 7e geworden in de finales. Bij de big air zijn Sam en Demi in de finale 10e en 11e geworden. Prestaties waar we als Nederland harstikke trots op mogen zijn. Waar ik dan als fysiotherapeut ook wel blij mee was is dat iedereen gelukkig heel is gebleven, op wat verkrampte spieren na.
