Na zelf veel heuprevalidanten te hebben begeleid, was ik nu dan toch ook zelf aan de beurt

Eerst wilde ik liever niet weten dat een heupscopie met labrum repair nog de enige optie was, maar na bijna twee jaar met heupklachten rond te hebben gelopen moest ik deze waarheid toch onder ogen zien. Middels deze blog neem ik jullie mee in de eerste twee weken van mijn revalidatie, maar ook de periode voor de operatie: met welke klachten liep ik rond, hoe ging de diagnose stelling en uiteindelijk de weg naar de operatietafel.

Hoe de klachten begonnen

Daarvoor moeten we even terug naar mijn jongere jaren als atleet. Door een combinatie van veel trainingsuren, een groeispurt en een sport met veel impact op het heupgewricht kreeg ik al jong te maken met FAI klachten. Femoroacetabulair impingement is een klacht waarbij door een afwijking in het heupgewricht inklemmingsklachten kunnen ontstaan, wat pijn kan geven rondom de heup. Na een half jaar fysiotherapie bestaande uit een combinatie van mobilisaties en het verbeteren van de kracht- en stabiliteit rondom mijn heup was ik weer pijnvrij.

Toch kwamen twee jaar geleden de klachten weer terug. Inmiddels had ik door een andere vervelende blessure mijn geliefde sport atletiek in moeten wisselen voor een nieuwe uitdaging: wedstrijdroeien. In de roeibeweging maak je diepe heuphoeken, wat pijnklachten gaf aan de voor- en zijkant van mijn heup. Ook met CrossFit kreeg ik klachten met squats en lunges. In het begin werkte het nog om wat aan te passen in mijn houding, maar toch bleven de pijnklachten aanwezig. Middels gerichte oefeningen en leefregels, waarbij ik volledig stopte met het maken van diepe heuphoeken hoopte ik meer grip op de klachten te krijgen. Toen ik inmiddels bijna al mijn sportactiviteiten had aangepast en na vijftien minuten wandelen de klachten al op kwamen zetten, was dit voor mij de druppel om niet langer mijn kop in het zand te steken, maar toch maar eens verder onderzoek te laten doen.

Diagnosestelling heup labrumscheur

Middels heuptesten kunnen we redelijk goed vaststellen of een klacht gelegen is in het heupgewricht of in de omliggende structuren. Voor meer duidelijkheid over de klachten van het heupgewricht biedt een MRI-scan meer zekerheid. Omdat ik al vermoedde dat het om een heup labrumscheur zou gaan, zocht ik in mijn netwerk naar een geschikte orthopedisch chirurg die veel expertise heeft in de behandeling van deze klacht. Er zijn in Nederland niet veel orthopedisch chirurgen die zich hierop toegelegd hebben. Na de MRI-arthrografie, waarbij eerst contrastvloeistof in mijn heup werd ingespoten om een beter beeld van mijn labrum te krijgen, bleek deze inderdaad voor een kwart gescheurd te zijn. Ook werd een pincer-deformiteit gevonden, een botafwijking waarbij de heupkom te diep is doordat er teveel bot aan de rand van de kom zit. Dit leidt er vaak (87%) toe dat er problemen met het labrum ontstaan.

Omdat ik alle conservatieve opties al doorlopen had, was er nog maar één optie voor handen: een heupscopie waarbij het labrum weer vastgezet wordt en de pincer-deformiteit wordt bijgewerkt. Een heupscopie is een kijkoperatie, waar met een kleine ingreep een goed beeld van het heupgewricht mogelijk is en direct de labrumscheur verholpen kan worden. Gezien mijn nog jonge leeftijd kan dit goed uitgevoerd worden, omdat er nog genoeg doorbloeding aanwezig is om het labrum weer te kunnen laten herstellen.

Wat is het heup labrum?

Het labrum, een kraakbeenring op de rand van de kom, fungeert als een soort zuignap. Het zorgt ervoor dat de heupkop gestabiliseerd wordt in de heupkom. De meest voorkomende klachten bij een labrumletsel zijn:

• Pijn/stijfheid in de lies of buitenzijde heup
• Klikkend of beknellend gevoel
• Bewegingen met diepe heuphoeken (hurken, langdurige zitten) en rotaties wekken de pijnklachten op
• Verstijving van de heup door het aanpassen van bewegingen om pijn te vermijden
• Afname spierkracht- en controle rondom de heup

Voor besloten wordt om over te gaan tot opereren wordt er eerst gekozen voor een conservatief traject. Dit bestaat uit minimaal drie maanden training gericht op kracht, neuromusculaire controle, stabiliteit en mobiliteit van de heup eventueel aangevuld met mobilisaties/manipulaties. Ook speelt de positie van het bekken een belangrijke rol, zo leidt een voorovergekanteld bekken eerder tot inklemmingsklachten van de heup.

Dag van de heupscopie met labrum repair

Terug naar de dag van de heupscopie met labrum repair. Ik had gekozen voor spinale anesthesie (ruggenprik) zodat ik met de operatie mee zou kunnen kijken via het scherm. Ik lag op een speciale tractietafel, waarbij via mijn voet aan mijn heup getrokken wordt zodat er ruimte ontstaat om middels drie incisies (kleine sneetjes) met de camera en instrumenten bij mijn heupgewricht te komen. Ik voelde geen pijn, maar wel duidelijk de druk die ze in mijn heup uitoefende. Met de camera werd het losliggende deel van het labrum opgezocht en deze werd met drie botankers weer vastgezet aan de rand van de heupkom. De pincer-deformiteit werd verholpen door het overtollige bot te verwijderen.

Nadat ik weer wat gevoel in mijn benen had kon ik op de krukken weer naar huis. Daar begon voor mij pas het echte werk, nu mocht ik zelf aan de slag met de revalidatie. Voor de eerste weken krijg je nog pijnmedicatie, ontstekingsremmers en trombosespuitjes mee. De belangrijkste leefregel is om de eerste zes weken maximaal 90 graden buiging met je heup te maken, nog best een uitdaging. In die afhankelijkheid is het heel fijn om thuis goede ondersteuning te hebben.

Eerste twee weken

De eerste twee weken van de revalidatie na een heup labrum repair staan vooral in het teken van weefselherstel, het tegengaan van verklevingen en het zoveel mogelijk behouden van de mobiliteit. Pijnmedicatie nam ik eigenlijk niet om beter te voelen of ik toch niet per ongeluk een verkeerde beweging zou maken. Elke 30 minuten zorgde ik dat ik in beweging kwam, zodat het heupkapsel niet te stijf zou worden door het zitten. Ook hield ik mij aan een strak schema met mobiliserende en activerende oefeningen in combinatie met rondpendelen op een hometrainer. Door de oefeningen behoud ik zoveel mogelijk de spierkracht en heupextensie (heupstrekking), welke straks belangrijk zijn met lopen zonder krukken.

Vervolgtraject

In de komende weken zal ik het gebruik van de krukken afbouwen en focussen op een zo goed mogelijk looppatroon en het weer opbouwen van kracht- en stabiliteit rondom mijn heup. Dit aangevuld met heupmobilisaties. Na twaalf weken mag er weer gestart worden met zwaardere belasting en kan ik wat meer sportspecifieke training gaan doen. Of er dan nog een pijnvrije roeicarrière inzit dat gaan we zien!